Zimą wszystko jest jakieś smutniejsze a nieliczne promyki słońca nie poprawiają ogólnej chandry. Dzień zaczynamy od męczącego dreptania do pracy gdzie nawet kolejna kawa nie potrafi nas pobudzić do życia. Potem już „po ciemaku” powrót do domu, kolacja, (jeśli nawet gorąca to trudno posiłek o 20 z minutami nazwać obiadem) i spać.

więcej...

Jaki może być ten mój początek sezonu? Nie pojadę na trociowe łowy, które tak ładnie opisują panowie redaktorzy w kolorowych magazynach z reklamami żyłek i kołowrotków. Nawet nie dlatego, że nie mam czasu i pieniędzy. Nigdy nie miałem okazji łowić tych ryb i niech tak zostanie. Nie będę też spacerował po zakrzepniętym jeziorze w poszukiwaniu kilogramowych okoni. Raz, że nie ma go w pobliżu, a dwa - mam lęk głębokości. Nie wiem nawet czy medycyna poświadcza taki rodzaj schorzenia; ja go u siebie stwierdziłem. Czy przyjdzie mi spędzić początek roku z dala od wody?

więcej...

Pisząc latem tego roku...

więcej...

Jakżesz typowy gest zwycięstwa... I często towarzyszy mu okrzyk radości lub rozczarowania. Ciekawe jest, że bardzo często nawet niewielka rybka, choćby leszczyk cienki jak żyletka, powoduje, że zrywamy się z krzesełka, jak gdyby do holu właściwego mężczyźnie - na stojąco.

więcej...

Na lewo most, na prawo most
a dołem Wisła płynie.
Na główce siedzi jeden z nas
i łowi Jazie w zimie.

więcej...

Spotkanie pierwsze

Szósta rano. Szarówka powoli zmienia się w dzień. Poranne mgły błąkają się nad wodą jak ulotne jedwabiste sny. Pozostało dwadzieścia minut do wschodu słońca i jeszcze dwadzieścia zanim się ono przebije przez budynki wielkiego miasta skutecznie zasłaniające horyzont. Między krzakami wikliny majaczy skulona postać. Osobnik niewiele odróżnia się od otoczenia i tylko od czasu do czasu słychać świst wędziska i delikatny plusk lekkiego ciężarka uderzającego o powierzchnię wody. Obok przemykają się jak cienie inni osobnicy, tak podobni do niego. Ciche rozmowy i uwagi wymieniane naprędce świadczą o wzajemnej sympatii, choć podejrzewam, że się nie znają. Po kilkunastu minutach osobnik jest już dobrze widoczny na brzegu i widać, że przed każdym zarzuceniem zestawu, holuje on jakąś zdobycz. Wśród tych rybek dają się rozróżnić płotki, leszczyki i krąpiki. Podchodzę bliżej i przyglądam się w ciszy. Widzę teraz o wiele więcej szczegółów niż wcześniej z daleka. Nieostrożnie nadepnąłem cienką gałązkę, która niczym petarda trzasnęła pod moimi nogami. Postać drgnęła, wyprostowała się i odwracała w moim kierunku. Z przerażeniem zamarłem w bezruchu i spodziewałem się ostrych uwag. Te kilka metrów dzielących mnie od osobnika nie dawały mi gwarancji bezpieczeństwa, co wzmagało moje przerażenie i powodowało odruch panicznej ucieczki, lecz stałem jakby mi nogi odjęło.

więcej...

Placki wędrowniczki to wariacja na bazie naleśników. Od lat zabieram je ze sobą na dłuższe wyprawy. Są smaczne, pożywne i uniwersalne – zimą nie zamarzają, latem nie wysychają i masło z nich nie wypływa :-). Są przy tym proste i szybkie w wykonaniu, nawet dla kuchennych lebieg. A przy tym doskonały zapychacz – jak zalegną w żołądku głód nie straszny przez kilka godzin.

więcej...

To co stało się 27 sierpnia br. na zawsze zapadnie w mojej pamięci. Łowiąc na odcinku specjalnym na rzece San po ok. 30 minutowej walce udało mi się wyholować przepiękną głowacicę. Marzenie holu tej przepięknej i walecznej ryby – Królowej Podhala, stało się rzeczywistością.

więcej...