Komuna nie była najlepszym systemem i dobrze, że ten etap historii, związany z rządami totalitarnymi mamy już za sobą. Ale nie wolno wszystkich psów wieszać na komuchach. Nieprawdą jest, że w latach 1960-1990 wybito stada podstawowe. Dzisiaj większość wędkarzy chwaliła by niebiosa, gdyby pogłowie ryb w polskich rzekach i jeziorach było na takim samym poziomie jak wtedy. Tragedia z polskimi wodami zaczęła się od przejęcia władzy przez ekipę, która z niewielkimi zmianami dotrwała praktycznie do dzisiaj czyli jakieś 20 lat temu. Musi, że ktoś opacznie zrozumiał modne wtedy hasło co nie jest zabronione jest dozwolone. Podam Ci na przykładzie pewnego zbiornika zaporowego, zwanego Głębinowem. W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych była to jedna z najlepszych wód sandaczowych i okoniowych w Europie. Wtedy niepodzielnie rządziła ZO Opole pewna pani, która głęboko gdzieś miała wędkarzy a oczkiem w głowie byli rybacy czeszący sieciami takie zbiorniki zaporowe jak Otmuchów, Głębinów i Turawa. Na jednym Głębinowie funkcjonowało 5 brygad rybackich, którzy dzień w dzień, stawiały sieci o długości kilkunastu kilometrów. Liczył się tylko sandacz, szczupak i okoń. Reszta rybaków nie interesowała. Na skutki takich działań nie trzeba było długo czekać. Pomogła tez niestety słynna powódź z 1997 roku. Dzisiaj Głębinów to bardzo przeciętna woda i złapanie porządnego sandacza to marzenie. Jeszcze w latach osiemdziesiątych rybacy mieli obowiązek wspomagania tarła sandacza, poprzez zatapianie tzw pęczków zrobionych z gałęzi świerku. Potem wszyscy to mieli głęboko w d.... bo liczyła się tylko mamona i kto pierwszy wyszarpnie z wody ile się tylko da. To co się wyprawiało na tych wodach wołało o pomstę do nieba. Siaty były tak porozciągane na zbiorniku, że trudno było przepłynąć łódką aby się w nie nie zaplatać. To samo było na Otmuchowie czy Turawie. Zanim bandyci rybacy spod znaku PZW doprowadzili do kompletnego wyjałowienia tych wód, ilość ryb gotowych do tarła była na tyle duża, że dawała sobie swoim rozrodem radę z presją wędkarską a tarło było skuteczne ze względu na stwarzane warunki tarłowe. Tak dla przypomnienia limity były dwukrotnie wyższe niż obecnie. Od połowy lat dziewięćdziesiątych ilość ryb w rzekach i jeziorach zaczęła dramatycznie spadać na skutek nadmiernej eksploatacji rybackiej przede wszystkim a także zwiększonej mobilności społeczności wędkarskiej. Za komuny raczej nie zdarzało się aby zespoły rybackie PZW eksploatowały starorzecza. Od połowy lat dziewięćdziesiątych to była codzienność. W ten sposób naruszono jeden z najważniejszych elementów ekosystemu, gdyż starorzecza to były naturalne miejsca rozrodu większości ryb, zwłaszcza drapieżnych oraz oczywiście linów, ryby charakterystycznej dla starorzeczy. Wojtku optujesz za jednym rozwiązaniem a mianowicie za ilościowym ograniczeniem limitów. Ten system się niestety nie sprawdza czyli jest do luftu. Zaraz dojdziemy do jednej sztuki dziennie a chwilę później do jednej sztuki na tydzień. Tylko jest to ślepa uliczka, wygodna dla działaczy. Mniejsze limity, to także mniejsze obowiązki w zakresie wielkości zarybień, bo tak to w rzeczywistości wygląda. Zarybianie to zło konieczne i w polskich warunkach przynoszące czasami więcej szkody niż pożytku. Baczny obserwator tego wszystkiego co się dzieje w stowarzyszeniu zapewne zaobserwował ciekawe zjawisko. Jeszcze kilkanaście lat temu a właściwie kilkadziesiąt, PZW pozbywał się ośrodków zarybieniowych. Teraz dla odmiany każdy zasrany Okręg ma ich po kilka. Ponad 90% produkowanego tam materiału zarybieniowego to karp i karaś. Prawdziwa monokultura, mająca istotny wpływ na zachowanie i mentalność wędkarzy. Dzisiejszy wędkarz, to połączenie mentalności gumofilca i prymitywnego chciwca. Ale tak go kształtuje polityka działaczy PZW. Gdy kiedyś zadałem pytanie jak długo władze Okręgu mają zamiar zarybiać praktycznie wszystkie wody chwastem karpiowym i karasiowym, usłyszałem odpowiedź, że tak tego chcą doły związkowe, które chcą mięcha. Dalszy komentarz jest tu zbyteczny. Prymitywnym Zarządem sterują prymitywne instynkty, prymitywnych członków stowarzyszenia. Tu nie ma miejsca na subtelność czy na realną ocenę rzeczywistych zasobów ryb w polskich wodach. Liczy się mięcho i imperatyw, że przede wszystkim karta musi się zwrócić. Dla wędkarzy, spod umownego znaku gumofilca i kufajki, ograniczenia ilościowe nie istnieją. On musi swoje nałowić a limity są dla głupców. Naturalnego tarła nie zastąpią ani ograniczenia ilościowe ani ośrodki zarybieniowe i widać to gołym okiem. Taka polityka jest stosowana od kilku lat a stan klęski się tylko pogłębia. Po co kontynuować to co się nie sprawdza w praktyce? Podam Ci kolejny przykład totalnej głupoty. Pewien Okręg, chciał sobie zwiększyć wpływy z tzw opłaty okręgowej. Kiedyś taka opłata nazywała sie składką na ochronę i zarybianie ale widocznie ochrona i zarybianie nie było imperatywem to zmieniono nazwę haraczu obowiązkowego. Zamiast tak jak było poprzednio, że była składka na wody nizinne i wody górskie, składkę ujednolicono i jest jedna. oczywiście wyższa. Okręg cel osiągnął bo zwiększyły się wpływy ale co się stało z wodami? Od 1 stycznia, gdy nie obowiązuje okres ochronny na pstrąga, nad wodami umownie zwanymi wodami górskimi, panuje ruch jak na Gubałówce. Brzegi przypominają promenady, większość zwalisk rozwleczona a pstrągi praktycznie w stanie szczątkowym. Gdy zapytać takiego "miłośnika" kropek co szuka w styczniu nad wodą, odpowiedź jest zawsze taka sama. Jak już muszę płacić wyższą opłatę, to przyjeżdżam na pstrągi. Od 1 maja Wojtku, tych gumofilców nad pstrągową rzeczką nie spotkasz. Wola robić rzeź na szczupakach. Bo i większy, i bardziej drapieżny, i łatwiejszy do złowienia. Pytasz sie o trące się szczupaki. Nie dalej jak ponad dwa tygodnie temu byłem nad starorzeczem warcianym, położonym w lesie. Tarły się w najlepsze. Podobnie jest z sandaczem. Jest coś takiego jak roślinny kalendarz tarła ryb. Kiedyś bardzo popularny, teraz mało kto o nim wie. To jest najlepszy symptom tego co się dzieje w wodzie. Kończące się tarło szczupaka to pełne kwitnienie czeremchy zwyczajnej i bzu pospolitego. Wiesz kiedy kwitł bez? Jeszcze kwitnie. U sandacza tarło się rozpoczyna gdy zaczynają kwitnąć jabłonie a kończy się gdy przekwita irys. U mnie irysy dopiero zaczynają zakwitać, co oznacza, że 1 czerwca na krześliskach będzie rzeż sandaczy stojących na gniazdach tarłowych. Wbrew temu co myślą niektórzy ludzie, przyroda jest o wiele mądrzejsza od nas i głupcami są Ci, którzy próbują twierdzić coś innego. Po prostu przyrody nie da się oszukać. W Poznaniu, 8 kwietnia większość jezior jeszcze była pokryta lodem. Nie bardzo wierzę w to, że wtedy szczupak był już wytarty, chyba że zmienił swoje obyczaje tarłowe i trze się pod lodem. Nie dalej niż tydzień temu mój kolega był na pstrągach i niestety miał niechciany przyłów w postaci prawie kilogramowego szczupaka. To był cieknący mleczak, złowiony i zabrany zgodnie z RAPR-em. RAPR-em, który nie stoi na straży ochrony ryb, gdyż jest nieżyciowy, nie uwzględniając przypadków szczególnych. Przedłużony okres ochrony ryb, można było spokojnie wprowadzić ale przecież geriatryczne Zarządy nie będą się narażać, geriatrycznym członkom, ograniczając ich możliwości zaopatrzenia w szczupaczynę. I swoistą drwiną jest to, że zarybianie karpiną jest chronione, bo na większości wód, po zarybieniu karpiem konsumpcyjnym, te same Zarządy z ochota wprowadzają co najmniej dwutygodniowe zakazy połowu ryb na tych wodach. Zapoznaj sie Wojtku z opiniami wędkarzy z Suwalszczyzny, kiedy tam odbywa się tarło szczupaka i jaka jest polityka PZW na tych wodach. Włosy się jeżą na głowie