Prezes Grabowski to człowiek sławny. Na tyle sławny, że nawet popularne mass media poświęciły mu swoją uwagę. W artykule pod znamiennym tytułem: "Leśne dziadki". Armia władców piłki, działek i ryb", napisano sporo o naszym umiłowanym Prezesie Tysiąclecia i warto te fragmenty przyblizyć czytającym. Pierwszy fragment dotyczy genealogii tych wspaniałych organizacji i zasadniczo niewiele mozna tu więcej dodać. Oto on:

Wszystkie mają wspólny mianownik, utworzono je jeszcze w PRL lub tuż po jego upadku. To Polskie Związki: działkowców, wędkarzy, piłki nożnej, Ochotnicze Hufce Pracy. Okres zmian przetrwały bez szwanku i funkcjonują do dziś, obracając setkami milionów złotych.

Wspólny mianownik tych organizacji to duża kasa jaka sie przez nie przewala, duzy majatek jaki posiadają i całkowity brak kontroli zewnętrznej. Wystarczająco dużo aby część pieniędzy trafiła nie tam gdzie przewidują Statuty tych organizacji ale tam gdzie je skierują „zaradni” działacze. Postawowe credo „zaradnych”działaczy to słynne powiedzenie „Kasa się tylko liczy Misiu. Kasa”.

Kolejny fragment artykułu, dotyczy naszego niezatapialnego Prezesa Tysiąclecia. Nie dodają mu one sławy, oj nie ale co tam, kowalszczyźnie to nie przeszkadza. W końcu kowalszczyzna wywodzi się dokładnie z tych samych korzeni i symbioza z osobami o takich życiorysach jest jak najbardziej wskazana.

Nad wszystkim czuwa niezmiennie od 1989 roku ten sam człowiek, prezes Eugeniusz Grabowski. W PRL od lat 50-tych był pracownikiem służb bezpieczeństwa, w 1989 roku jako były generał trafił na stanowisko prezesa PZW. - Ja nie zabiegałem o tę funkcję. To mnie znaleziono - zapewnia Grabowski.

Warto się zastanowić kto znalazł naszego niezastąpionego Prezesa i dlaczego. Jakie to wartości moralne reprezentuje były SB-ek uwieczniony niezbyt pochlebnie w archiwach Instytutu Pamięci Narodowej. Dla zainteresowanych adres strony w IPN: http://katalog.bip.ipn.gov.pl/showDetails.do?idx=G&katalogId=2&subpageKatalogId=2&pageNo=1&nameId=1319&osobaId=12266& .

Ciekawostką jest zapewne to, że wielu działaczy PZW przeszło podobną drogę zawodową i dzisiaj „godnie” sprawują swoja kierowniczą rolę w szeregach stowarzyszenia. Wychodzi na to, że najlepszą rekomendacją na działacza PZW jest odpowiedni staż w takich organach systemu totalitarnego jak UBP czy MBP. Stanisław Radkiewicz i Anatol Fejgin zapewne byliby dumni, że ich zdolni uczniowie tak sobie dobrze radzą w życiu po niechlubnym zakończeniu swego zawodowego żywota w SB.Dla młodszej generacji braci wędkarskiej, Radkiewicz i Fejgin, to stalinowscy oprawcy, mający na swym sumieniu wiele ofiar w powojennej Polsce.

Jak wynika z powyższego mamy powód do dumy, że nasz kochany przywódca, Prezes Tysiąclecia, towarzysz milicjant Gienek Grabowski, znalazł swe godne miejsce w mass mediach. Wieczna chwała bohaterom spod znaku SB. Wieczna chwała.

I na zakończenie, ostatni fragment o nas samych czyli o PZW. Warto z niego zaczerpnąć wiedzę, że duże pieniądze zawsze przyciągają osobników o niezbyt czystych życiorysach.

Jednym z najpotężniejszych "związkowych" reliktów PRL odziedziczonych przez niepodległą Polskę jest Polski Związek Wędkarski. To masowa organizacja, której członkiem jest formalnie 630 tysięcy ludzi. Z ich składek i opłat związek rocznie uzyskuje niebagatelną sumę ponad stu milionów złotych rocznie. Z tych pieniędzy jest utrzymywanych około 600 etatowych pracowników i są finansowane cele statutowe, czyli przede wszystkim dbanie o dwudziestoma tysiącami hektarów wód śródlądowych.

Pozostawiam ten fragment w oryginalnej wersji w ostatnim zdaniu.

Jak realizowane są cele statutowe związane z dbaniem o kondycję wód śródladowych i ochrona przed zagrożeniami najlepiej wiemy My, wędkarze. Klasycznym przykładem tej wyjatkowej "dbałosci" są wydarzenia w Okręgu zielonogórskim, gdzie dokonano malwersacji środków finansowych na kwotę w wysokości trzyletnich wydatków na zarybianie wód. Do dzisiejszego dnia Główna Komisja Rewizyjna nie przeprowadziła szczegółowej kontroli w Okręgu Zielona Góra, chociaz ma taki obowiązek, wynikający z zapisów par.33 pkt.1.1. Czyżby obawa przed ujawnieniem całej prawdy o tym co się wydarzyło w ZO Zielona Góra tak determinuje działanie Zarządu Głównego, że naruszają zapisy Statutu?