Drobna, szczelnie przylegająca łuska sprawia, że ciało gładzicy jest w dotyku gładkie.Oczy znajdują się po prawej stronie ciała. Za oczami kilka zgrubień kostnych formuje tzw. grzebień zaoczny. Gęste zęby na szczękach tworzą krawędź tnącą, która pozwala na miażdżenie muszli mieczaków. Barwa strony ocznej jest oliwkowobrunatna z pomarańczowymi lub czerwonymi plamami, które w okresie rozrodustają sie jaskrawsze i obrzeżone ciemnym pierścieniem. Długość ciała dochodzi do 1 m ( przeciętnie w odłowach spotyka się osobniki o długości 60 lub 70 cm). Skarlała forma bałtycka (Platessa platessa baltica) osiąga do 45 cm długości.

Występuje w wodach przybrzeżnych Europy od Zatoki Biskajskiej do Islandii, Morza Barentsa i Białego, w zachodniej części Morza Śródziemnego (liczniej w części zachodniej i środkowej).

Przechodzi rozwój z metamorfozą jak u innych płastug.

Gładzica żywi sie bezkręgowcami dennymi i małymi rybkami.

Gładzica jest ceniona dla smacznego mięsa i użytkowana jak inne płastugokształtne. W Holandii, Danii, a w ostatnich latach również przy wybrzeżach szkockich stała się obiektem chowu. Narybkiem otrzymkanym z wylęgarni obsadza się sztucznie izolowane od morza zatoczki i fiordy. Użyźnianie tych wód sprzyja rozwojowi planktonu i z kolei fauny bezkręgowców. Stwarza to optymalne warunki siedliskowe i pokarmowe, które sprawiają, że sześciomiesięczne gładzice osiągają tu rozmiary osobników dwuletnich, wzrastających w warunkach naturalnych.