Smukłe, śledziowate ciało o stosunkowo małej głowie i ostrym pysku. Łuski większe niż u łososiowatych. Pełna linia boczna. Płetwa tłuszczowa pomiędzy płetwą grzbietową i głęboko wciętą płetwą ogonową. Oczy duże. Wąsko wycięty otwór gębowy sięga tylko do przedniej krawędzi oka i jest skierowany skośnie ku górze. Szczęka dolna lekko wysunięta do przodu. Na pierwszym łuku skrzelowym 36-52 długich, gęsto rozmieszczonych wyrostków filtracyjnych. Grzbiet ciemny, od niebieskawo do zielonkawo lśniącego, boki i brzuch ubarwione srebrzyście. Płetwy z ciemną krawędzią. Długość 15-30 cm, maksymalnie 45 cm (jezioro Ładoga).

Anglia, Szkocja, południowo-wschodnia Norwegia, zlewisko Morza Bałtyckiego do północnozachodniej Rosji (dorzecze górnej Wołgi). Dzięki zarybianiu występuje również w jeziorze Wapingen (Bawaria), we Francji i południowej Rosji. Blisko spokrewniony z sielawą gatunek Coregonus baunti występuje w niektórych szwedzkich jeziorach, a także w północnej Rosji aż po Syberię.

Sielawa jest stadną rybą, zamieszkującą w jeziorach strefę otwartej wody. Tylko w okresie tarła szuka płytkich piaszczystych lub żwirowych miejsc w strefie brzegowej. W Bałtyku jest rybą wędrowną, wstępującą na tarło do rzek od września do grudnia. Ikra (1700-4800 sztuk zależnie od wielkości samicy) przykleja się do podłoża. Okres inkubacji 100-120 dni. Młode ryby rosną bardzo szybko, tak że już w końcu drugiego roku życia są dojrzałe płciowo.

Plankton skorupiakowy (wioślarki, widłonogi i inne).

Czy wiesz, że... inną nazwą sielawy jest... muranka.